Pia, een 2-jarig wildkleur vrouwtje kwam op een donderdagochtend met spoed naar onze kliniek. Sinds 2 dagen deed ze niets meer. Ze lag alleen nog maar en kon of wilde niet lopen. Ze wilde ook niet eten of drinken. Er kwam nog wel iets normale ontlasting.
De eigen dierenarts kwam er niet uit en had de fret met spoed doorgestuurd omdat ze met het uur verslechterde. Hij vermoedde dat er iets ernstigs aan de hand was maar kon er niet achter komen wat de oorzaak was. Hij had bloedonderzoek gedaan maar daar was niets abnormaals uitgekomen en ook de röntgenfoto gaf geen aanwijzingen voor de oplossing van het probleem.
Het fretje dat bij mij op tafel lag zag er beroerd uit. Ik kon zien en bijna zelf voelen dat het diertje veel pijn had, Ze lag met haar kopje en haar buik plat op de tafel en met kleine toegeknepen oogjes keek ze mij droevig aan. Haar temperatuur was gedaald naar 36º C, dat is veel te laag voor een fretje en kan betekenen dat ze bijna dood gaat. Het diertje was niet vermagerd en 2 dagen geleden plots ziek geworden. Ik keek haar grondig na; haar bekje ging makkelijk open, haar gebit was prima, haar keel niet gevoelig. De oren waren vrij van oormijt en zagen er schoon uit. De hartslag had een hoge frequentie, haar ademhaling ging sneller dan normaal. Op de meegebrachte röntgenfoto was echter niets abnormaals aan de longen of het hartje zichtbaar. Ze kon wel lopen maar wilde het niet, er was dus geen sprake van een verlamming. Haar buik voelde soepel en was hooguit voorin iets gevoelig.
De dierenarts had 24 uur geleden een uitgebreid bloedonderzoek gedaan en daar was inderdaad niets afwijkends aan te vinden. Ook op de meegebrachte röntgenfoto, die van een goede kwaliteit was, waren geen abnormaliteiten zichtbaar.
Wat te doen…… een doodzieke fret op de behandeltafel maar wat was haar probleem? Met welk onderzoek moest ik verder gaan? Een ECG (hartfilmpje) in verband met de hoge hartfrequentie? Waarschijnlijk was de frequentie verhoogd door de pijn en ze was eigenlijk te jong voor een hartprobleem. Ook waren er geen tekenen van hartfalen op de röntgenfoto. Een echo van de buik? Over het algemeen voelen mijn gevoelige en ervaren handen net zoveel als op de echo zichtbaar is, maar het was een mogelijkheid. Mijn collega doorzocht daarom met de echo de buik maar kon niets afwijkend vinden. Ook het urine onderzoek bracht ons niet verder.
Ik had geen idee wat er met haar aan de hand was en besloot vervolgens om het bloedonderzoek toch nog maar eens te herhalen. Gelukkig hoefde ik de eigenaar daar niet van te overtuigen, hoewel deze wel wat vreemd keek daar er de vorige dag net een uitgebreid onderzoek was gedaan. Gelukkig bleek dit wel een goede zet want het bloed was de afgelopen 24 uur toch wel enigszins veranderd. Het albumine was sterk gedaald, het totale aantal ontstekingscellen was sterk gedaald (meestal doordat deze in grote mate verbruikt worden in een peracuut stadium) en er was een verschuiving in het bloed naar de acute ontstekingscellen. Dit wees voor mij op de mogelijkheid van een sepsis (de aanwezigheid van ziekte kiemen zoals bv bacteriën in het bloed). Ergens was dus een heftige ontsteking in het lijfje van het diertje welke leidde tot een bloedvergiftiging. De grote vraag was echter waar zat die ontsteking…..
Ik stond voor de keuze om het diertje op te nemen en met antibiotica en infuus te behandelen of toch verder te gaan met onderzoek om de bron van de ontsteking op te sporen. Het geeft mij altijd een onbevredigend gevoel als ik de diagnose niet geheel rond heb dus Pia werd nogmaals van voor tot achter door mij bekeken maar ik kwam niet veel verder dan de eerste keer: iets gevoelig voorin de buik. Ik stelde de eigenaar voor om nogmaals een röntgenfoto te maken en eventueel een contrastfoto van de maag, zodat ik die beter in beeld kon krijgen. Ook hier stemde de eigenaar mee in, hoewel er 24 uur geleden een prachtige röntgenfoto was gemaakt door de eigen dierenarts.
Op de röntgenfoto was te zien dat de longen en het hartje er inderdaad prachtig uitzagen. De maag bevatte behoorlijk wat lucht maar verder was er niets afwijkends te zien. Alle organen zagen er röntgenologisch goed uit. Een contrast foto van de maag was niet meer nodig want er zat genoeg lucht in om deze goed te beoordelen. Deze hoeveelheid lucht in de maag was wel wat vreemd want normaliter is dit niet het geval. Het kan een aanwijzing zijn voor gasvorming in de maag of van lucht inslikken ten gevolge van misselijkheid. Tijdens het rontgenonderzoek was ik aan het peinzen wat dit fretje toch kon mankeren. Ik keek naar het doodzieke diertje en zag haar smakbewegingen maken. Dit was mij eerder het afgelopen uur ook al een keertje opgevallen. Smakken kan een teken van misselijkheid zijn. Samen met de reeds aanwezige lucht in de maag gaf mij dit de aanwijzing dat ik het waarschijnlijk toch ergens in de buik moest zoeken.
Vanuit de thuissituatie had ik geen aanwijzingen dat dit fretje een acute maagzweer kon hebben. Het fretje was als enig fretje gehuisvest bij een liefdevolle eigenaar die erg veel met het fretje bezig was. Bovendien was er in die 2 dagen ook geen zwarte ontlasting zichtbaar geweest (hoewel dit een maagzweer niet geheel uitsluit). Uiteindelijk besloot ik samen met de eigenaar om het fretje te gaan opereren om te kijken wat er aan de hand was in de buik. Ik had sterk het gevoel als we niets deden het fretje snel zou sterven. Een dergelijke beslissing is altijd moeilijk want als er in de buik niets te vinden zou zijn waar ik chirurgisch iets aan kon doen……. dan was het beter geweest om haar niet te opereren. Dan had ik het fretje beter kunnen opnemen en met antibiotica en infuus behandelen.
Ik zou dit verhaal waarschijnlijk niet hebben geschreven als ik de mist was ingegaan met mijn behandeling. Het bleek de juiste beslissing om dit fretje te opereren. In het begin van de dunne darm was een zacht humaan oordopje vastgelopen en veroorzaakte een acute obstructie en plaatselijk verval van de wand van de dunne darm. Dit dopje was door zijn zachtheid en plaats in de buik moeilijk voelbaar van buitenaf. Oordopjes zijn niet zichtbaar op een röntgenfoto en daar het niet meer in de maag aanwezig was, ook niet meer zichtbaar met het contrast. Het verval van de darmwand veroorzaakte een sepsis en we waren net op tijd om het fretje te helpen. Na een intensieve verzorging gedurende 4 dagen en onder de hoede van mijn fantastische frettenassistentes is Pia weer helemaal opgeknapt.
Bovenstaand verhaal laat goed de overwegingen zien die ik als dierenarts moet maken om tot een juiste diagnose en behandeling te komen. De meeste patiënten die ik krijg komen een eind rijden, betalen veel geld en verwachten een juist oordeel van mij. Dat kost veel energie want ik wil geen fouten maken. Ik krijg er echter heel veel energie voor terug, van de dieren zelf maar al helemaal van de eigenaren. Dit vak is niet altijd makkelijk maar ik doe het met hart en ziel.